"Ze gaf al signalen... maar ik zag het niet"

Waarom veel mannen pas aan de bel trekken als het bijna te laat is

In mijn praktijk zie ik het steeds vaker gebeuren. De eerste stap tot hulp wordt gezet door hem. Dat is opvallend, want het zijn vaak de vrouwen die al maanden, soms jaren, eerder hebben aangegeven dat ze niet gelukkig zijn. Dat ze zich niet meer verbonden voelen. Dat ze leeglopen op de relatie.

Maar op het moment dat hij contact opneemt, is er vaak al iets geknakt. Hij wil vechten voor hun relatie. Zij twijfelt of ze dat nog wel kan.

Signalen die ze al gaf

Ze gaf signalen. Niet schreeuwend of dramatisch, maar in de hoop dat hij haar zou begrijpen.

Ze klaagde vaker over kleine dingen, uit frustratie of gemis. Ze stelde voor om eens goed te praten, omdat ze voelde dat er afstand ontstond. Ze vroeg om aandacht, om aanwezigheid, om echt contact.

Maar juist deze signalen werden vaak gemist of weggewimpeld. Klagen werd ervaren als zeuren. Praten over gevoelens voelde ongemakkelijk. En dus week hij uit. Bleef langer op werk. Zocht afleiding buitenshuis.

Tot zij opgaf.

Want na herhaalde pogingen om gezien en gehoord te worden, trekken veel vrouwen zich terug. Ze sluiten zich af. Worden stiller. Gaan meer hun eigen gang.

Die afstand merken mannen vaak wel op. Maar op dat moment ontbreekt het aan woorden, moed, of een manier om het gesprek echt aan te gaan. De angst en het ongemak winnen het van de actie. Tot het moment dat de bom barst. Zij trekt het niet meer. Of hij wordt wakker en beseft: dit is het moment. Nu of nooit.

Hoe het komt dat we pas in actie komen als het bijna te laat is

Veel mannen merken pas dat het vuur aan het doven is wanneer de ander zich al heeft teruggetrokken. Niet uit onwil, maar omdat het lastig is om signalen te begrijpen die niet hardop worden uitgesproken.

Omdat kwetsbaarheid spannend is.

Omdat je hebt geleerd om sterk te zijn en door te gaan.

Omdat hulp vragen soms voelt alsof je hebt gefaald.

Maar niets is minder waar.

Ook in mijn eigen relatie kwam het keerpunt pas toen ik geen uitweg meer zag. Ik wilde niet meer, en ik kon niet meer. Ik was op het punt gekomen dat ik bereid was onze relatie, en daarmee ook ons gezin, los te laten. Niet omdat de liefde weg was, maar omdat ik geen oplossing meer zag. Juist dat moment waarin ik brak, maakte ruimte voor verandering. Het gesprek kwam op gang. Onze relatie kwam in beweging. Door kwetsbaarheid en openheid vonden we elkaar weer op emotioneel vlak.

Nu we weten hoe we daar kunnen komen, voelt onze relatie als een plek van rust, plezier en verbondenheid. Het is weer fijn om thuis te zijn. Om samen te zijn, zonder ontwijken of weglopen. We zijn dankbaar dat we deze stap hebben gezet. En dat gun ik iedereen.

Wat kun je doen als je je herkent in dit verhaal?

Herken je iets uit dit verhaal? Misschien voel jij ook dat er verwijdering is ontstaan. Dat je partner al vaker iets probeerde duidelijk te maken. Of dat jij al lange tijd wacht op erkenning.

Wat je ook herkent: het is niet te laat als je bereid bent echt te kijken. Naar jezelf. Naar elkaar. Niet door harder te praten, maar door beter te luisteren. Niet door direct te willen fixen, maar door te leren begrijpen.

Je bent welkom om een vrijblijvende online kennismaking te plannen. Samen kunnen we kijken wat jullie zou kunnen helpen om de verbinding weer te vinden.

Je hoeft het niet alleen te doen.